486

representación dos dominios de Siagrius
en.wikipedia.org

Cecina Mavorzio Basilius Decius e Flavius Longinus, cónsules.

febreiro: II concilio de Seleucia (Ctesiphonte), onde os cristiáns persas ratifican a súa fe nestoriana.

primavera: Clodoveo e Rachnagar derrotan a Siagrius en Soissons. Siagrius foxe cara os godos pero estes entrégano a Clodoveo, quen o executa. O seu exército é incorporado (exercitus romanorum) ao exército de Clodoveo (exercitus francorum). O comes franco Arbogasto, en Belgica I tamén se somete a Clodoveo e pode terse convertido en bispo de Carnotense (Chartres).

Clodoveo muda a súa residencia de Tournai a Soissons; outros grupos francos son anexionados (instala a Rachnagar como regulus en Cambrai), o aparato administrativo e as cidades non son arrasadas, para aproveitalos dende o punto de vista político, administrativo e económico e reforzar o poder central real.

os territorios controlados agora polos francos están entre o Somme e o Loira.

Gundobado (Lugdunum) mata e anexiona os territorios de Godomaro (Vienne): tamén se produce unha reorganización dos territorios burgundos.

en Alexandría seguen as persecucións de sacerdotes pagáns: son arrestados, escarnecidos, torturados e executados.

Amonio dirixe a escola alexandrina; defende teses opostas á filosofía cristián, como a eternidade do mundo ou a reencarnación das ánimas; fai alusións (de anima, 104, 21-23) á hostilidade cristián cara a filosofía pagana, semellante á manifestada no enchiridion de Epictetus.

segundo Damascius, durante a persecución de Alexandría Amonio fixo concesións ás autoridades para poder continuar coas súas clases. Damascius, que critica a Amonio polo acordo, non di cales foron as concesións, pero poderían ser limitacións sobre as doctrinas que podía ensinar ou promover.

o pai de Amonio, Hermias, morrera cando era neno, e súa nai, Aedesia, criouno a el e a seu irmán Heliodorus, en Alexandría. Ao acadar a idade adulta, Aedesia acompañou os fillos a Atenas, onde estudaron con Proclus. Logo volveron a Alexandría, onde Amonio, como xefe da escola neoplatónica, dou clases sobre Platón e Aristóteles durante o resto da vida. Damascius, alumno de Heliodorus, descríbeo como moi talentoso pero menos que o irmán maior, e máis superficial de carácter e estudos.

os filóponos era unha secta cristián exipcia. Eran fervorosos, inda que non cregos e a súa existencia data de inicio do século IV. A mellor definición da súa vida atopámola en Zacarías o escolástico, quen afirma que eran cristiáns que frecuentabas as igrexas, gardaban castidade, eran humildes, tiñan amor aos semellantes e compadecíanse dos pobres. Pero adicábanse tamén a actividades menos caritativas, como se forza de choque en tumultos  contra os paganos, pois o propio Zacarías da a entender que participaran activamente na destrución dun templo de Isis en Menuthis, a catorce millas de Alexandría.