| moeda de Libius Severus, co anagrama de Ricimer no anverso |
marzo: morre Patricio
en Hibernia. Non é posible avaliar os
progresos na súa misión “evanxelizadora” pero décadas despois florecen numerosos
mosteiros.
xuño (ou xullo): Maioriano
celebra xogos en Arelate ao seu
regreso de Hispania.
agosto: Maioriano volve a Italia pero Ricimer
arréstao en Dertonae,
obrígao a abdicar, sofre torturas (agosto, 3) e é decapitado onde o río Ira
(agosto, 7). Quizás o fracaso contra os vándalos é a causa da súa caída. Quizás
Ricimer aproveita para cumprir intencións longo tempo reprimidas; Hydacio apunta que Ricimer, envexoso,
xa acollía e alentaba opositores ao emperador tempo antes. Que Maioriano
licenciara case todas as tropas recrutadas indicaría que non conta con esta
actitude de Ricimer.
Ricimer, temeroso da reacción de Marcelino, suborna as tropas deste para que o abandonen. Marcelino
ten que fuxir de Sicilia, refuxiándose en Dalmatia,
onde ten bases sólidas de poder. De feito, Ricimer teme unha invasión provinte de
alí.
novembro, 10: morre o bispo León I (aproximadamente 61) en Roma logo de 21 anos na sé.
novembro, 14 (ou 18): concilio de Tours.
novembro, 19: Ricimer, co control total das tropas de
campaña en Italia, exerce a súa nova
autoridade sen augustus varios meses,
pero para evitar interferencias de Constantinopla proclama a Libius Severus augustus en Ravenna co
apoio do senado. O poder de Ricimer en Italia é absoluto, incluso aparece o seu
monograma nas moedas de bronce de Severus, cuxa autoridade se recoñece
case exclusivamente en Italia.
León I non recoñece o novo augustus, aspira a reconquistar Occidente, e ten o seu candidato, Antemius,
xenro de Marciano.
Ricimer tamén ten que facer fronte á oposición dos magistri
militum de Gallia e Hispania nomeados por Maioriano, Aegidius e Nepociano, que ademais é cuñado de Marcelino.
Gaiserico tamén ten candidato, Anicio Olibryus, marido de Placidia, unha das fillas de Valentiniano III; presiona devastando as
costas italianas.
Severus e Ricimer vense obrigados a pedir axuda a León I e
facer concesións. Constantinopla envía a Filarco
a Dalmatia para evitar que Marcelino
entre en Italia. Resulta clarificador
que sexa León I quen convenza a Marcelino, que cobra importancia na xestión do Imperio,
colaborando activamente con Oriente. Nepote,
sobriño seu, casa cunha parente de Verina,
a emperatriz. É posible que a futura candidatura de Nepote, sempre co beneplácito
de Oriente, comece a idearse neste momento, ou incluso antes, froito da
cooperación entre Marcelino e León I.
Lugdunum é ocupada polos burgundos (quizás coa aceptación
de Ricimer), co que se dificulta definitivamente o contacto entre o norte de Gallia e o centro imperial (Aegidius
queda bloqueado no norte).
co réxime de Maioriano acaban
os nomeamentos de funcionarios imperiais para Hispania. Quizás este elemento permita fixar aquí a fin do Imperio
no que atinxe á península. Quizás as elites provinciais tamén o consideren así.
o magister
militum per Gallias Aegidius tamén se subleva e conforma o seu
propio dominio no norte de Gallia,
sen usar título algún; conta co que queda das lexións galas e a alianza forxada
con grupos francos. Na súa intención (as evidencias escritas falan de intercambio
de embaixadas con Gaiserico en busca de apoio) estaría desaloxar a Ricimer pero
as manobras deste fan que se lle opoñan os godos e os burgundos, o que lle obriga
a permanecer en Gallia ou arriscarse
a perdelo todo. Quizás manteña algún tipo de contacto con grupos de britanos.
os francos que
ocupan Colonia aproveitan
o caos nas filas romanas para consolidar o seu dominio.
a morte de
Maioriano tamén finaliza a carreira política de Sidonio. Refúxiase nos seus dominios en Auvernia e Lugdunum, onde
cultiva a poesía, os amigos e as crianzas.
as forzas
centrífugas nas diversas rexións do imperio son evidentes. As aristocracias
rexionais colaboran cada vez máis cos poderes locais, sexan ou non “bárbaros”.
novembro, 19: Hilario, principal axudante de León I
e representante papal en Éfeso, onde se reivindicara o monofisismo, sucédeo na
sé de Roma. Hilario insiste en condenar tanto monofisismo como nestorianismo.
Tamén combate o arianismo dos soldados xermanos en Italia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario