457

moedas coa efixie de Maioriano

Constantinus e Rufus, cónsules.

xaneiro, 26: en Constantinopla morre Marciano (65 anos) afectado de  gangrena nos pés.

febreiro, 7: Aspar é o home forte pero é ariano e isto exclúeo do trono. Busca un católico para o trono e decídese por un xeral (tribuno mattiarii) que adopta o nome de León I.

por primeira vez o bispo coroa o emperador, iniciando así unha tradición secular. Primeiro foi Senado, logo o exército e agora a igrexa. Aséntase unha idea esbozada por Constantino I: os emperadores son por graza de Deus. León I aumenta as atribucións do patriarca.

febreiro, 18: León I confirma a Ricimer como patricius et magister militum e a Maioriano coma magister militum coa posible intención de ser o único emperador. Sen embargo, Ricimer aumenta paulatinamente o seu poder ata dominar no oeste. Tampouco pode asumir a púrpura e ten dúas opcións: disolver a corte occidental e gobernar como dux do emperador en Constantinopla ou instalar unha figura decorativa. Opta, sempre que pode, pola segunda. O  seu control chega ata o punto de inscribir o seu nome en moedas xunto ao do emperador.

Maioriano ordena ao comes Burco que derrote aos alamáns (900 en número) que operaban na zona do lago Maggiore.

en Callaecia Maldra derrota os seus rivais pero Teodorico II envía un exército contra el: apoia a outro rival godo. Os godos aprópianse de máis territorios en Hispania e Teodorico II reparte terras. Maldra logra algunha vitoria en operacións a pequena escala.

en Lugdunum prodúcese a coniuratio Marcelliniana, que resulta desarticulada. Pode ser referida a Marcelino, ou a un grupo de persoas persuadidas das súas dotes de mando que desexan que se converta en emperador. A caída de Avitus causara gran conmoción en Gallia. O máis probable é que o xefe da revolta se chamara Marcellus e buscara apoios nos burgundos. Quizás se aproximaron a Marcelino, quizás este participou; se o fixo retirouse a tempo de evitar represalias.

primavera: en Xudea Sabas é recibido por Euthymius, que o envía coma novicio ao mosteiro de Theoctistus.

Maioriano traballa para conseguir apoios. Ten que contar con Ricimer, que compromete o apoio das súas forzas.

marzo, 29: en Alexandría prodúcense disturbios nos que o pobo, instigado polos monofisitas, protesta contra o patriarca Proterius, que acaba morrendo e sendo sucedido por Timotheus Aelurus.

abril: chegan novas a Emerita Augusta do acontecido en Gallia e Teodorico II decide marchar de volta a Tolosa, probablemente para non perder influencia no novo contexto. Deixa atrás continxentes militares para protexer os asentamentos e apoderarse das prazas da Meseta superior. Son saqueadas Astorga, Palencia e o castrum de Coianza (Valencia de Don Xoán), entre outras. O botín tería sido un tremendo alicerce para as tropas. A misión do exército godo é, sen embargo, explicitamente someter os restos de suevos rebeldes e acabar coa violencia espallada pola provincia.

os hispanos padecen a mans do exército godo pero ese padecemento trae a restauración da autoridade imperial. A acción goda en Callaecia vese coma excepcionalmente brutal, pero a violencia de soldados contra civís nin é nova nin específica dos godos por ser bárbaros; os destacamentos romanos tamén se impuxeran moitas veces aos provincias de xeito violento.

certos notables locais comezan a competir coas forzas suevas e cos representantes godos, que mantiñan a paz en nome do goberno imperial. Para Avitus, Teodorico II fora o que Sidonio lle chamará con posterioridade: romanae columen salusque gentis.

abril, 1: Maioriano é proclamado emperador polo exército occidental.

Victorius de Aquitania, paisano de Próspero, tamén traballando en Roma, elabora un cursus paschalis baseado na lista consular da Chronica de Próspero. Este documento foi continuado logo por outros autores, que foron facendo engadidos.

Victorius tamén é autor dunha táboa de multiplicar de 98 columnas que daba o producto (en números romanos) de todos os números entre dúas e cincuenta veces. Constaba de filas, “unha listaxe de números dende mil, diminuíndo de cen en cen ata cen, e logo diminuíndo de dez en dez ata dez, e logo unidade en unidade ata un, e logo as fraccións ata 1/144”.

persecucións contra os pagáns: son executados, entre outros, o médico Xacobe e o filósofo Xesio; tortúrase e encadéase a Severiano, Herestios, Zosimo, Isidoro e outros. O predicador cristián Conon e os seus seguidores exterminan os últimos pagáns da illa de Imbros, no NE do Exeo. En Chipre exterminan os últimos adoradores de Zeus Lavranio.

verán: Elías e Martyrius, monxes veteranos, chegan de Nitria, Exipto. Alóxanse no mosteiro de Euthymius durante un tempo, e logo fundan os seus: Elías dous coenobia próximos a Jericho, e Martyrius un dos maiores e máis fermosos do deserto de Xudea. Os dous son parte dunha vaga de relixiosos que están a chegar ao lugar, unha vaga favorecida non só polo renome de Euthymius, senón polo entendemento entre el e Xuvenal, novo bispo de Xerusalem, a diferenza da situación en Exipto, con disturbios frecuentes.

Euthymius é o líder indiscutido do movemento monástico do deserto de Xudea. Este feito canalízase na rede de mosteiros e edificios rituais que rodeaba o seu mosteiro. Entre estes está o de Theoctistus, a igrexa do campamento sarraceno (parembole), a torre de Eudocia no cumio de Jebel Muntar e outra igrexa en honor de Pedro construída na calzada dende Xerusalem a Jericho. Ademais, construiríanse máis mosteiros por obra de discípulos seus, coma os xa mencionados e o de Gabriel, ao NO de Mishor Adummim.

segundo a Crónica Anglo-saxona, 4000 britanos morren en Crecganford nunha batalla contra Hengest e o seu fillo Oisc de Kent.

morre Yazdegerd II; sucédeo o seu fillo Hormizdas III como rei dos sasánidas. Decide protexer os nestorianos, pois comprende que uns herexes perseguidos polos romanos serán súbditos fieis. Paulatinamente, os cristiáns persas e armenios adoptan o nestorianismo. Contra el rebélase dende Sistan o seu irmán maior Peroz I.

logo da morte de Meroveo, Childerico I, probablemente fillo seu, é rei dos francos salios. Aegidius contén os seus intentos de expansión no norte de Gallia e opera contra el na beira esquerda do Rhin, na zona de Colonia. Childerico I aséntase en Tournai.

Teodorico II envía un exército á Baetica; Sabinus, o bispo relegado vinte anos atrás polos suevos, volve a Hispalis e retoma a posesión da sé.

decembro, 28: logo de meses sen emperador Maioriano é nomeado augustus en Ravenna no campo ad Columellas. Unha situación explicable polo desexo de León I de seguir exercendo autoridade sobre o oeste e polas poucas gañas de Ricimer de someterse a un augustus. Ravenna ten control efectivo só sobre Italia, Dalmatia e territorios no norte de Gallia.

novella 1 de Maioriano: Erid apud nos cum parente patrioque nostro Ricimere rei militaris pervigil cura. Romani orbis statum, quem communibus excubiis et ab externo hoste et a domestica clade liberavimus, propitia divinitate servemus. Exprésase que ambos personaxes exercerán responsabilidades militares.

Nepociano e o novo magister militum per Gallias Aegidius reciben tamén importantes responsabilidades militares.

Sidonio acepta a autoridade de Maioriano e incluso o recibe na súa casa cando este visita Lugdunum, incluso recita un panexírico na súa honra. Recibe o título de comes.

Skandagupta vence os hephtalitas e preserva o reino Gupta unha vez máis.

Maioriano reclama a súa autoridade sobre Hispania. O control da diocese exérceno agora tropas godas. Neste asunto Maioriano está forzado a entenderse con Teodorico II, que inda non o recoñece. Quizás as súas intencións son incrementar os territorios en Gallia baixo o seu control directo, quizás simplemente exprese resentimento ao non ser considerada a súa opinión como fora no caso de Avitus.