 |
| Teodorico I leva preso a Litorius, Tolosa s. xviii Antoine Rivalz |
Teodosio II e Festus, cónsules.
xaneiro, 31: nova lei contra xudeus e samaritanos
apartándoos do exercicio de cargos públicos. Renóvase a prohibición de
sacrificios pagáns e a condena das herexías baixo pena capital.
agosto, 6: Licinia
Eudoxia, muller de Valentiniano III,
é proclamada augusta logo de nacer a
súa filla, Eudocia.
o grego é recoñecido coma lingua oficial da pars orientalis.
Rechila invade Lusitania
e toma Emerita (capital
administrativa de Hispania): o valor
simbólico é altísimo e, en termos materiais, é unha cidade moi próspera.
Rechila estende o seu dominio a toda Lusitania
e á zona máis rica do val do Guadiana. Días despois acepta a rendición do comes Censurius en Myrtilis
(actual Mértola, ao sur de Emerita seguindo
o curso do Guadiana), onde probablemente se fose repregando coas forzas que
comanda. Este oficial romano tiña sido un dos numerosos embaixadores imperiais
ante os suevos.
sublevación dos foederati burgundios da ribeira esquerda
do Rin medio.
15 maio: Cirilo
segue en Xerusalem, xunto con varios
bispos exipcios para a consagración dun santuario para as reliquias de Estevo, construído fóra da porta norte
da cidade. A cerimonia presídea Eudocia.
o día seguinte os participantes soben ao Monte das Olivas
e depositan reliquias no martyrium de
Melania, no cumio. Cirilo pode ter
sido convidado pola propia emperatriz para subliñar o carácter oficial da súa
peregrinación a Palestina: era o “teólogo da corte” logo do acontecido con Nestorio e os seus partidarios, dedicara
dous longos tratados sobre as crenzas verdadeiras a Eudocia e Pulcheria e sería axeitado a súa
presenza coa augusta en tan santos
lugares.
a non mención de Xuvenal,
bispo local, nalgúns relatos destes feitos explícase por acontecementos
posteriores. Os monofisitas compararon a súa actuación en Chalcedon (451) coa de Xudas
e para eles dificilmente pode xogar aquí un papel central. Porén, é dubidoso
que o bispo, cuxa constante política é promover o status da súa sé, perdera
ocasión tan destacada. O seu predecesor, Xoán,
xa maximizara o descubrimento dos restos de Estevo.
un sermón atribuído a Basilio de Seleucia parabeniza a Xuvenal polo novo santuario, obra
tanto súa como da emperatriz. Só anos máis tarde, cando a emperatriz amplíe a
igrexa quedará a sona de que era o seu
monumento.
Cyrus de Panopolis, amigo dos emperadores e
praefectus urbis, nomeado prefecto do
pretorio do este e home forte do estado. Decide construír as murallas marítimas
en Constantinopla.
Litorius, a pesar dos seus éxitos iniciais ante os godos, é finalmente
derrotado por asumir excesivos riscos, capturado e executado. Eparchius Avitus, prefecto do pretorio
de Gallia e representando a Aetius,
negocia un acordo de paz con Teodorico I,
quen tamén sofre graves perdas: durante unha tempada o mediodía galo permanece estable.
Avitus pode retirarse aos seus dominios a gozar do otium aristocrático.
verán: Eudocia emprende
regreso a Constantinopla, cumprida a misión de agradecer o casamento da filla. Melania
a Nova, que xa acudira a recibila, acompáñaa ata Sidón. Durante a súa estancia
a emperatriz saudáraa coma unha “nai espiritual” e seguira atenta a vida nos
seus mosteiros.
Eudocia regresa con reliquias de Estevo, depositadas na
igrexa de Lourenzo: unha confirmación da súa devoción e a súa presenza nos
lugares santos de Palestina. O seu prestixio é altísimo e as esperanzas de
resultar manexable resultan totalmente frustradas. Pulcheria queda en segundo plano.
na corte de
Constantinopla empeza a destacar a eminence grise da próxima década, o
eunuco–chambelán Chrysaphius: as
súas intrigas farán que Pulcheria se retire da vida pública e viva no Hebdomon,
deixando a Eudocia sen rival, de momento.
xusto entón tamén
se inician intrigas que afectarán a posición de Eudocia. O apoio prestado ao
nestorianismo, en contra de Pulcheria, daría pé a estas intrigas.
Yazdegerd II,
mazdeísta, volve perseguir os cristiáns e agora tamén os xudeus, que nunca foran
perseguidos ao non ser apoiados por ningunha potencia estranxeira.
outubro, 29: Gaiserico toma Carthago sen necesidade de loitar: os romanos son sorprendidos e
gran parte da flota de guerra occidental é inmobilizada nos propios peiraos. A muralla
non impide a ocupación: ao parecer Gaiserico descoidará o seu mantemento e o do
resto do sistema defensivo romano. Iníciase unha crise demográfica, urbana,
social e económica.
o bispo católico Quodvultdeus ten que exiliarse en Neapolis e os católicos son perseguidos:
historia persecutionis africanae provinciae de Vitorio de Vita menciona
os nomes dos bispos que sofren exilio, tortura ou ambas cousas.
ao perseguir e “eliminar” os bispos os seus bens son
confiscados, incluíndo roupas e obxectos relixiosos de gran valor. Supón tamén
eliminar a elite intelectual: os romanos quedan simbolicamente descabezados e sen
líderes espirituais xa que a igrexa católica era unha especie de muralla mental
que protexía Africa. Gaiserico
derrúbaa ao suprimir os seus piares principais: os bispos. O papel administrativo
dos bispos dende o punto de vista administrativo nas cidades tamén era
determinante; suprimilos ocasiona vacantes nesas posicións. Derrúbanse as
murallas nun sentido real pero tamén nun figurado.
establécese o arianismo como nova relixión oficial e o
vándalo como lingua. Isto non quere dicir que o arianismo se faga unha
experiencia espiritual determinante para todos os vándalos. Non teñen tradicións
escritas pero lendas e mitos sobreviven na tradición oral. Estas raíces do pasado
pagán non son apropiadas. Debían atopar un novo vínculo común que fornecera
unha identidade diferente da romana e probaron co arianismo. Probablemente,
logo de trinta anos no imperio, só unha minoría abandonara as súas crenzas
pagáns e a nova fe ten só representación na corte, e incluso nesa elite non é cuestión
de convencemento, mais de manexar un elemento útil dende o punto de vista político.
Que se tivese que articular unha alternativa relixiosa á católica testemuña a
fortaleza que a xerarquía católica tiña en Africa.
inverno: Gaiserico é unha ameaza potente contra Roma, e atacará
unha tras outra todas as illas do Mediterráneo occidental: Sicilia, Cerdeña,
Córcega e as Baleares, afogando e controlando o subministro de grao a Roma.
en Armenia o dominio persa baixo Yezdegerd II faise máis
opresivo: tributos altos, persecucións relixiosas e medidas coercitivas tomadas
inmediatamente despois de subir ao trono, para impor o mazdeísmo, desencadean
unha rebelión xeral. A Igrexa, a nobreza e o pobo únense en torno a Vardan Mamikonian e deciden declarar a
guerra, inda que parte da cabalería se atopa integrada no exército persa loitando
contra os hunos. Bizancio négase a enviar axuda armada.
morre Sahak o grande en Armenia en Ashtishat.
fúndase o
mosteiro de Mar Saba próximo a Belem.
decembro, 26: Melania
a Nova, moi enferma, celebra a festividade de Estevo no novo santuario. Xa
mostrara a súa devoción depositando parte das reliquias no seu martyrium,
situado a carón da igrexa da Ascensión no cumio do Monte das Olivas. Outras
reliquias que alberga o edificio son os corenta mártires de Sebaste e os persas
mártires que acompañaran a Pedro o Ibero
a Xerusalem. Eudocia tamén fixera aportes edilicios ao martyrium, lembrados cunha inscrición no edificio.
Atila e Bleda incumpren o tratado de Margus
e invaden os Balcáns.
Salviano de Massilia (monxe de Lérins) publica de
gubernatione dei. Fai referencia directa á captura de Litorius en Tolosa e
describe a situación das clases populares e medias, sometidas á terrible
presión do fisco que as empobrece e as pon en mans dos honestiores.
o autor presenciara en primeira persoa a invasión de Gallia e móstrase indulxente,
comprensivo e case cordial cos “bárbaros”: son heréticos porque non teñen
cultura escrita, non saben ler e por tanto só coñecen o que lles contan os seus
mestres, de telos). Descríbeos coma “salvaxes” puros e sen contaminar, dun
xeito anticipadamente romántico. Todo o libro contrasta a moral pura dos
bárbaros cos romanos, corruptos.
os ataques xermanos son castigo divino polas faltas
cometidas: cre que os cristiáns viven dun xeito inadecuado: frecuentan o circo
e o teatro, que representan a moral pagá; a inxustiza e a avaricia están por
todas partes. O seu interese recae na necesaria reforma do cristianismo; nese
sentido os bárbaros son un instrumento divino para que se tome conciencia do
camiño errado.
China do Norte resulta
unificada baixo a dinastía Wei: fin dos dezasete reinos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario