 |
| Hispania, movementos pobos xermánicos |
Constantino III espera en Arelate o regreso de
Edobeccus mentres Gerontius avanza cara el polo Ródano dende Vienne, donde capturara e executara a Constante
(o prefecto Decimus Rusticus consegue escapar ao Rin).
Gerontius asedia a Constantino
en Arelate pero ten que retroceder a Hispania cando Flavio Constancio
e Ulfila o ostrogodo encabezan un exército imperial dende a Provenza,
pasando sen atrancos os pasos alpinos e plantándose diante dos muros da cidade.
A maioría das tropas de Gerontius pásanse a Constancio, quen prosegue o asedio.
primaveira: entrevista entre Agostiño
e Pelaxio en Carthago. Pelaxio
marcha a Xerusalem, onde conseguirá cada vez máis partidarios.
xuño, 1-8: conferencia de Carthago presidida por Marcellinus.
Condena do pelaxianismo e do donatismo por parte de Agostiño. Recoméndase a Honorio
a “supresión” dos non ortodoxos, que serán implacablemente perseguidos e
reprimidos.
xuño: en Arelate recíbense novas da chegada de Edobeccus e inmediatamente Ulfila
avanza para cortarlle o paso; cruza o Ródano, xa que Arelate está en ambas beiras do río. A calzada provinte do Rin,
pola que retornaría Edobeccus vai pola beira esquerda. Ulfila e Constancio
estarían presionando pola beira dereita e ao cruzar o río quererían interceptar
a Edobeccus e atrapalo entre as dúas seccións do exército imperial. O franco
foi derrotado e cando se renden as súas forzas, el fuxe ás propiedades do seu
amigo Ecdicius pero é asasinado por este, que leva a súa cabeza a
Constancio.
Ulfila reforza o asedio de Arelate novamente e vendo clara a
derrota, Constantino refúxiase nunha igrexa co seu segundo fillo, o nobilissimus Xuliano, e ordénase
crego. As portas da cidade ábrense e entréganse coa promesa que se lles
perdoará a vida.
agosto: o burgundio Gundohar,
Goar o alano e Decimius Rusticus apoian a usurpación de Jovinus
en Mogontiacum. Incorpóranse tamén
continxentes francos e alamanos como foederati.
As tropas imperiais retíranse a Italia sen atacar a Jovinus.
setembro: Constantino é
conducido prisioneiro a Ravenna e
executado pasado o río Mincio; a súa cabeza e a do seu fillo Xuliano son
expostas publicamente sobre estacas na capital.
en Tarraco as tropas de Gerontius rebélanse contra el e asedian os
seus cuarteis, onde se suicida coa súa daga, logo de acabar coa vida de servos
e a súa muller. Máximo, sen apoios, renuncia a púrpura e busca refuxio
entre os bárbaros que están en Hispania.
outono: sínodo en Carthago, promovido e dirixido por
Agostiño e outros bispos ortodoxos: desautorízase a Celestius (discípulo
de Pelaxio), que fuxe a Éfeso.
incursións a gran escala de
saxóns e pictos/caledonios en Britannia
logo do abandono da provincia por parte dos oficiais e funcionarios romanos; a
defensa diríxena as autoridades civís e os xefes tribais. Segundo a posterior
lenda galesa no período de paz logo destes ataques xorden dúas figuras: Constantino
“o bendicido” (fillo de Magnus Maximus e a súa segunda dona Helena),
e “Vortigern” (rei-supremo), casado coa irmá de Maximus, Severa e
señor de Powys (Gales central e as marismas). Non se pode certificar a súa existencia;
entres outros factores carécese de moeda logo da retirada romana.
Ingyo sucede ao seu irmán Hanzei e convértese no 19ª emperador de
Xapón.
Rabbula, bispo de Edessa.
morre Nun Yax Ayin, xefe
da cidade-estado maia de Tikal (reinara dende 379).
logo do suicidio de Gerontius e
a supresión de Constantino, e acuciados pola fame, os pobos mobilizados por
Gerontius optan por facerse sedentarios e, ao parecer, faise un reparto de zonas
de influencia: os suevos en Gallaecia
ao norte do Teixo, os vándalos silingos a Gallaecia
ao norte do Douro, os alanos de Respendial na meseta, Lusitania e Carthaginensis,
e os vándalos asdingos na Betica; a Tarraconensis queda libre. É complicado
valorar que autoridade, se algunha, aprobou o reparto ou se os contixentes bárbaros
tomaron a decisión por si mesmos: “nas cidades e fortalezas os hispanos que
sobreviviron os golpes dos bárbaros sometéronse a servidume”.
iníciase un certo período de
tranquilidade na península. Orosio fala de que os bárbaros “abandonaron
as espadas e colleron os arados e viviron en paz cos hispanos”. Inda que Hydacio
fala de soberanía bárbara, tamén testemuña tranquilidade: “pola graza de Deus
os bárbaros estableceron a paz”. A súa crónica non rexistra enfrontamentos
contra os provinciais nunha longa tempada.
esta circunstancia fai que as
autoridades imperiais ignoren Hispania
durante máis dunha década dende o momento en que Máximo é deposto. O cálculo
debía ser sinxelo: os problemas en Gallia,
Italia e Africa eran prioritarios sobre os hispanos. As novas usurpacións en
Gallia e Africa eran prioritarias. Ademais os usurpadores eran prioritarios
sobre o control dos contixentes bárbaros. É mais, Hispania podía contemplarse como leal ao lexítimo emperador, inda
que o control era so nominal. Era unha diócese leal en tempos de usurpacións.
Orosio fala de Honorio como o
favorito especial dun deus que lle permitía derrotar un tras outro numerosos
usurpadores. Honorio non foi un emperador activo. A explicación do seu éxito e
permanencia debe buscarse na
incompetencia de quen lle fixo fronte.
Constantino foi un oportunista
ambicioso. Gañou Gallia polas
circunstancias e Hispania porque esta
sempre respaldaba as decisións galas. Que o recoñecera Honorio foi grazas á
presión de Alarico. O seu único éxito foi controlar temporalmente os
continxentes bárbaros que cruzaran o Rin en decembro de 405. A súa elección de
colaboradores tampouco foi moi acertada: véxanse os destinos sucesivos de Justinus, Nebiogast, Edobeccus
e Gerontius.
en canto a Gerontius dicir que
os seus éxitos foron a instancias de continxentes de clientes rurais, e só nun
segundo intento. Non foi quen de controlar a forza que el mesmo desatou mobilizando
vándalos, alanos e suevos contra Constantino e levoulle máis dun ano derrotar e
matar a Constante, sen experiencia militar previa, un antigo monxe e o
único xeral que demostrou peores calidades ca el. Gerontius era obseso coa
disciplina inda que non venceu a ninguén relevante, non é raro que a súas
tropas se lle sublevaran e desertaran ao mínimo problema.
ademais, Honorio soubo escoller
un home competente, Constancio. Unha das súas medidas foi continuación de
Estilicón. Os continxentes bárbaros desempeñan función antes encomendadas a
tropas comitatenses; primeiro, de
xeito coxuntural para finalmente poder considerar que o exército da pars occidentalis está completamente
barbarizado.
Ataúlfo negocia con Ravenna dirixirse cara
Gallia baixo promesa de obter un
territorio propio se colabora para derrotar a Jovinus.
Ningún comentario:
Publicar un comentario